Back to 78

In een week tijd belandde ik halsoverkop in het medische circuit. Een gang naar de tandarts om even die gevoelige vulling te laten checken resulteerde in een anderhalf uur durende slachtpartij waarbij ik geheel onverwacht twee kiezen lichter werd. Minder onverwacht was de uitkomst van een longfunctietest: COPD met een capaciteit van nog slechts 58%. Eigen schuld, dikke bult, het resultaat van jaren genotzuchtig leven. Maar toch, vrolijk word je er niet van.

Vader gaat op stap
Hoogste tijd dus om de zinnen te verzetten. Mevrouw Q ging afgelopen weekend naar de ‘spijkerbroekenpremière’ van Film by the Sea, ik toog op de elektrofiets naar mijn geliefde jongerencentrum De Piek, en trof er opvallend veel leeftijdgenoten bij het optreden van Gruppo Sportivo. Velen daarvan waren ook behoorlijk kortademig (schept gelijk een band), maar dat had meer te maken met de tropische binnentemperatuur. Want het was bomvol, en –zoals ik al had verwacht en gehoopt- ouwerwets gezellig.

Party time!
De band van antiheld/underdog Hans Vandenburg zag ik eind jaren ‘70 geleden wel een stuk of zes, zeven keer en iedere keer was het party time. Dik drie decennia later bleek daar gelukkig weinig aan veranderd.
Naast de nog steeds kale frontman waren ook drummer Max Mollinger en toetsenist Peter Calicher uit de oerbezetting van de partij. Grupettes Josée van Iersel en Meike Touw bleken vervangen door twee minstens zo aanstekelijke zangeressen: De Bombita’s, Lies Schilp en Inge Bonthond, die hun sporen eerder bij Herman Brood verdienden.

Tot groot genoegen van het publiek passeerden heel wat bekende Gruppotracks de revue. Maar ook nieuw materiaal kwam ruimschoots aan bod, en dat was bepaald geen straf, want Vandenburg grossiert nog steeds in leuke stijlcitaten uit de hele popgeschiedenis.

Kortom, een sfeervol, vrolijk en therapeutisch concert, waarbij ik ondanks de bloedhitte en ondanks mijn zuurstofbeperking d’oude botten & spieren toch nog regelmatig in beweging bracht.

Geen beter medicijn dan een lekker muziekfeestje!