Every picture tells a story

Het blijkt ondoenlijk een dikke week na dato onze recente twee-in-een vakantie nog eens kort samen te vatten. De dagelijkse realiteit eist weer alle aandacht op, en bovendien: hoe maak je een selectie uit de veelheid aan leuke & idiote belevenissen en ontmoetingen die ons in twee zo verschillende landen ten deel vielen?

Dia-avondje?
Ik ondervind momenteel hetzelfde ‘probleem’ bij het uitzoeken van de foto’s die ik online in twee aparte fotoboeken aan het zetten ben. Welke plaatjes selecteer ik uit de bijna 1000 foto’s die ik in totaal geschoten heb? Bijna elk beeld rechtvaardigt wel een apart blogpostje.
Maar het gaat te ver om alles publiekelijk te maken. De heer Q totaal relaxed in een hangmat, mevrouw Q gebruind aan de mojito, daar zit toch niemand echt op te wachten? Die plaatjes houden we dus buiten de publiciteit.
Want het moet tenslotte geen hedendaagse variant van het ouwerwets vervelende dia-avondje worden.

Jammer dat daar geen foto’s van zijn
En dan zijn er ook nog de talloze beelden van mensen en situaties, die wel in mijn hoofd zitten, maar die jammer genoeg niet zijn vastgelegd. Zo maar een paar voorbeelden:

De ontmoeting met Frank, een massieve Canadese Michael Moore lookalike met wie ik in een soort Big Lebovsky gesprek belandde en die uiteindelijk stomdronken voorover in mijn schoot stortte.

Michael, de kunstzinnige rasta, aan wie ik het Nederlandse coffeeshopbeleid uitlegde en die toen rollend met zijn ogen tegen een mederasta verzuchtte: “I wanna go to Holland!”.

De nudist die piemelnaakt een tourist shopje betrad en door een big mama als een schooljongen werd terecht gewezen met “Do you go shopping like that in your hometown? Show some respect and buy some trousers!”.

Het reggaeconcert dat opgesierd werd met een hoogbejaarde rasta die aanvankelijk nog allerlei vreemde danspasjes maakte, maar aan het eind niet meer van het podium leek te branden en er zijn eigen muzikale varietéshow van maakte met vuurvreet- en balanceeracts. Zelden zo gelachen!

En zo worstel ik mij met een kop vol snot én een stortvloed aan beelden door de Hollandsche werkelijkheid heen.

PS
Had ik trouwens al verteld dat ik in Havana ten overstaan van een enthousiast publiek mijn eerste live dansoptreden heb verzorgd met een Afrikaanse dame? Daar zijn wel de nodige foto’s van, maar die ook die bewaren we lekker voor ons zelf!