Verlaat eerbetoon

’t Is natuurlijk een regelrechte schande, maar bij weinig mensen zal een belletje gaan rinkelen bij de naam Harry Nilsson. Behalve –mag ik toch hopen- bij de zichzelf serieus nemende muziekliefhebber die ook hoort te weten dat deze Amerikaanse singer/songwriter zelfs nog meermaals persoonlijk gepromoot werd door niemand minder dan Lennon en McCartney.

De man had in de 60-er en 70-er jaren ook ettelijke hits, maar toch is zijn naam bij het grote publiek weggezakt in het moeras der vergetelheid. En dat is jammer, want de Nilsson heeft een trits prachtige en zeer in het gehoor liggende, klassieke songs geschreven en een hele zwik albums gemaakt.

Hogeschoolzangkunst en zelfvernietigingsdrang
Vooral zijn vroege LP’s waren harmonieuze popwondertjes van arrangeer- en vooral hogeschool zangkunst. In de jaren ’70 werden zijn platen wisselvalliger en chaotischer, alsook zijn privéleven. Oorzaken: alcohol, dope en het zeer trouwe gezelschap van beroemde mededrinkebroers als Ringo Starr en John Lennon.
Tijdens Lennon’s beroemde, anderhalf jaar durende lost weekend gingen beide vrienden zelfs compleet op auto destruct, hetgeen een zware tol trok op Harry’s zangstem, gezondheid en carriėre.

Godsgeschenk in docuvorm
Afgezien van wat matige YouTube filmpjes (hoewel, deze vond ik toch wel errug leuk) leek er weinig beeldmateriaal van Nilsson te bestaan. Niet zo vreemd, want de man weigerde te touren en op te treden voor groot publiek. Daarom is de pas door mij ontdekte documentaire ‘Who is Harry Nilsson and why is everybody talking about him?´ een onverwacht cadeau, zeg maar gerust een godsgeschenk voor de liefhebber.
Wan hoewel ik veel van Nilsson’s songs ken, bezit en koester, had ik nog nooit eerder bewegend beeld van hem gezien, laat staan live-optredens. En wat wist ik verder echt eigenlijk over de man zelf, zijn leven en zijn achtergronden?

Dat wordt allemaal uit de doeken gedaan in deze zeer complete rock-doc vol tv-optredens, home movies, promotiefilmpjes en interviews met een onvoorstelbare reeks vrienden en collega-grootheden waaronder Randy Newman, Brian Wilson en Van Dyke Parks. Maar ook Harry zelf, zijn kinderen en zijn vrouwen komen uitgebreid en openhartig aan het woord.

Het resultaat is een liefdevol portret van een vergeten legende en een welverdiend postuum eerbetoon. De volgende logische stap lijkt me inductie in de Rock & Roll Hall of Fame. Ook een schande trouwens dat dat nog lang niet gebeurd is!